ပထမဆံုးေန့ (ရန္ကုန္-ဘန္ေကာက္)

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန (၁၆.၃.၂၀၀၈) မွာ စထြက္ခဲ့တယ္။ အေမနဲ့အတူ။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဘုရားစာေတြရြတ္ေနရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးၾကဘူးေလ။ အေမဆိုပိုဆိုးတာေပါ့။ ေလယာဥ္ေတာင္စီးဖူးရွာတာမဟုတ္ဘူး။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ အေပါက္မွားထြက္မိမွာစိုးတာ၊ Immigration ကရစ္မွာ၊ ေနာက္ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို. ခက္မွာေတြေတြးၾကရင္းေခြ်းေတြစို.ေနၾကတာေပါ့။

ျပသနာက စမယ့္စေတာ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ စတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း Immigration ေပါ့။ အေမေရႊဆြဲၾကိဳးဆြဲလာတာကို ရစ္တာ။အေမ့ခမ်ာ မ်က္ႏွာေလးငယ္ျပီး၊ ေၾကာက္ေနရွာတာ။ ေတာင္းပန္လို.လဲမရ၊ ခၽြတ္ထားခဲ့ရေအာင္လဲ၊ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့လူကမရွိ။ (ရွိတာမွ တစ္အိမ္လံုးမွာ သားအမိ၂ေယာက္ဘဲက်န္တာ) အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ရွိသမွ်စည္းစိမ္ေလးေတြ အကုန္သယ္လာရတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ အာရေကနဲနဲေပးလိုက္ေတာ့ သူတို.တားေနတာမဟုတ္သလိုဘဲ။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ Thai Airways ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးက အၾကီးၾကီးဘဲ။ ခါတိုင္းျပည္တြင္းခရီးသြားရင္စီးဖူးတဲ့ Air Bagan ေလယာဥ္နဲ့ကေတာ့ တျခားစီ။ ေလယာဥ္မယ္ေတြအရမ္းေခ်ာတယ္ဆိုလို. ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုေတြပါဘဲ။ သိပ္ၾကီးမေခ်ာလွပါဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေလးေတြပါဘဲ။ ထူးျခားတာကေတာ့ အမ်ားစုက ဆိုက္တူ၊ အရပ္တူေလးေတြပါဘဲ။ ယိုးဒယားမေလးေတြက ျမန္မာမေလးေတြနဲ့ ေတာ္ေတာ္ဆင္ပါတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ အေမကေတာ့ သေဘာေတြက်ေနပါတယ္။ အေမ့ကို ေလယာဥ္မူးမွာစိုးလို. ရွဴေဆးေတြထုတ္ေပးခဲ့တာေတာင္၊ Dubai ေရာက္တဲ့ထိ မသံုးျဖစ္ပါဘူး။ သမီးၾကီး ၂ေယာက္နဲ့ ေတြ.ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေဇာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကို လြမ္းရင္ ပါလာတာေပါ့ေလ။ ဟိုေရာက္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာလား၊ ျပန္လာရမွာလားလဲ ေတြးရင္းေပါ့။