ခ်စ္မိခဲ့သမၽွ....(၃)

၁၀တန္းေရာက္ေတာ့ စာေတြက်က္လာရျပီေလ။ အိမ္ကလဲ ေက်ာင္းမတတ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ဘာသာစံု တစ္ေယာက္ထဲ ၀ိုင္းတတ္ရတယ္။ home guide ၃ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီဆယ္တန္းႏွစ္ကို အမုန္းဆံုးဘဲ။ လူလဲ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ရ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဖို. ၁၀ရက္ဘဲလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ အနီးကပ္၇ရက္ က်ဴရွင္ေတြ ဖြင့္တယ္ေလ။ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေတြရေတာ့ အေမ့ကို ပူဆာရေတာ့တာေပါ့။ တစ္ႏွစ္လံုး အိမ္ထဲမွာခ်ည္းဘဲ စာက်က္ရတာ၊ အဲဒီက်ဴရွင္ေလးတတ္ခ်င္တယ္။ အနီးကပ္ေမးခြန္းေလးဘာေလး ရႏိုင္တယ္ေပါ့။ အေမလဲ သနားလို.ထင္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။
က်ဴရွင္ခန္းက Hall Type အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ၊ ခံုတန္း၇ွည္ေသးေသးေလးေတြနဲ့၊ ေက်ာင္းသား၁၀၀ေလာက္ ဆံံ့မယ္ထင္တယ္။ လာတတ္တဲ့ လူေတြလဲအမ်ားၾကီးဘဲ။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွစ္က်ေတြမ်ားတယ္။ အကုန္လံုးက သူ.လူနဲ့သူလာတတ္ၾကတာ။ အရင္ Section က်ဴရွင္ေတြကေနလာၾကတာေလ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ့။စဥ္းစားၾကည့္၊ လူ၁၀၀ေလာက္ဆံ့တဲ့ က်ဴရွင္ခန္းမထဲမွာ၊ Roll တိုင္းဟာ လူအျပည့္။ ကိုယ္ထိုင္တဲ့ Roll မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္သူမွ လာမထိုင္သလို၊ စကားလဲ ေျပာခ်င္ၾကပံုမရဘူး။
တစ္ေယာက္ထဲ ဆရာမလာခင္ က်က္စရာရွိတဲ့ စာအုပ္ေလးထုတ္ေနတုန္း၊ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ ဆံ၇ွည္ေတြနဲ့ အတူ၊ "ၾကိဳးစားလွခ်ည္လား"ဆိုတဲ့ ခ်ိဳသာလြန္းတဲ့ စကားသံေလးတစ္ခြန္း။ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မမရဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ နီရဲေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံု၊ ျပံဳးျပီး ဂရုတစိုက္ေမးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး။ ရုတ္တရက္ ရင္ထဲ လွစ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မမကထပ္ေမးတယ္ "ေဆးလိုင္းလိုခ်င္လို.လား" တဲ့။ ကိုယ္ကလဲ "ဒီလိုပါဘဲ အစ္မရယ္၊ လုပ္စရာမရွိလို. စာက်က္ေနတာပါေပါ့"။ ဒီလိုနဲ့ စာအုပ္ကို ပိတ္၊ မမနဲ့ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ.။ ဆရာလာလို. စာသင္ေတာ့လဲ အာ၇ံုက စာမွာမရွိ၊ အေ၇ွ.လိုင္းက မမဆီမွာ။ မနက္ဆို အိပ္ရာထပ်င္းတဲ့သူက က်ဴရွင္သြားဖို. ၀ီရိယေတြေကာင္း။ က်ဴရွင္မတတ္ခင္ မမစားဖို. တစ္ခုခု၀ယ္၊ မမ မလိုက္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ပိုက်က္ျပီး၊ စာေတြ၇ွင္းျပ (မမက စာသိပ္မလိုက္ႏိုင္လို.ေလ)၊ မမစာက်က္ဖို. note ေတြထုတ္ေပး၊ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆို ရန္ကင္းျပန္မယ့္ bus ကားဂိတ္မွာ လိုက္ေစာင့္ေပးရင္းေပါ့ (အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကိုယ္တကယ္ bus ကားမစီးခဲ့ဖူးေသးဘူး၊ ရန္ကင္းဆိုတာလဲ ဘယ္မွာမွန္းမသိေသးဘူး)
မမသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့လဲ ခင္လာတယ္။ သူတို.ကလဲ ကိုယ္ေၾကြေနတာသိတယ္။ မမလဲ သိမွာပါ။ ကုိယ္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ထက္ မမက ၄ႏွစ္ေလာက္ၾကီးေတာ့ စိတ္ဆိုးသြားမွာေၾကာက္မိတယ္။
ခုနစ္ရက္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေ၇ာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန့က ျပန္ၾကေတာ့ မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္ေနျပီ။ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ရင္း စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စကားေတြလဲ ေျပာသာေျပာေန၇တယ္၊ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာနဲ့။ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနေတာ့ ၇င္ထဲမွာ ခံရခက္ေနတယ္။ မမလဲ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ရုတ္တရက္ ကုိယ့ပခံုးေပၚ မမေခါင္းေလးက မွီလာတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ကိုယ့္လက္ကိုလဲ ကိုင္ထားတာသိလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လက္ေတြ ေအးစက္ေနတာ မမသိပါလိ္မ့္မယ္။ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အၾကာၾကီးဘဲ။ အဲဒီခ်ိန္မွာ မမစီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတယ္။ ကိုယ့္ ညာဘက္ပါးျပင္ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မမရဲ့ နီရဲတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ နားထဲမွာ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္လက္ကို လႊတ္ျပီး မမကားေပၚတတ္သြားတယ္။
ျပီးသြားျပီ။ ေနာက္ဆံုးဘဲ။ အဲဒီေန့က မမကို ေနာက္ဆံုးေတြ.ခဲ့ရတယ္။ တစ္ညလံုး အိပ္မရခဲ့ဘူး။ မမေပးသြားတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ျခင္းေတြ ကမ်ားလြန္းတယ္။ ရင္ေတြ အျပင္းထန္ဆံုးခုန္ခဲ့တယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္ေတာင္ လတ္ဆတ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္၂ရက္မွာ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ စေျဖခဲ့တယ္။ မမဘယ္ေက်ာင္းကေန ေျဖသလဲမသိဘူး။ စာေမးပြဲျပီးေတာ့လဲ မမကိုလမ္းမွာ ေတြ.ဦးမလား၇ွာမိတယ္၊ က်ဴရွင္ေအာက္မွာလဲ မေတြ.ႏိုင္မွန္းသိ၇က္နဲ့ သြား၇ွာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္၊ ေအာင္စာ၇င္းေတြထြက္တယ္၊ အမွတ္စာရင္းေတြ ထြက္တယ္၊ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ဘယ္ေမဂ်ာယူရမလဲ အိမ္နဲ့ ျငင္းခုန္ၾကတယ္၊ GTC ကုိေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းၾကီးစတတ္ရတယ္..........................