တတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္း

သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးၾကေတာ့ ကိုယ္လဲေရးခ်င္လာတယ္။ သူမ်ားေတြလိုေကာင္းမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အလြမ္းေျပေလးခ်ေရးျဖစ္တယ္။
မနက္ဆိုဘယ္ေတာ့မွေစာေစာမထတတ္တဲ့ကိုယ္ ေက်ာင္းတတ္ရျပီဆိုတာနဲ့ မနက္၆း၀၀ဆိုႏိုးေနျပီ။
၇း၀၀ဆို ဖယ္ရီဂိတ္မွာ ေနရာလုရမွာဆိုေတာ့ ေစာေစာထရတယ္ေလ။ ဆူးေလဘုရား၊ ရိုးမဘဏ္ေရွ.က ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ကားလာတာကိုေစာင့္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလာေတာ့လဲ စကားေလးေျပာရင္း ေစာင့္ၾကတာေပါ့။ ကားလာတာနဲ့ ေနရာလု၊ ေနာက္က်ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေနရာဦး။ ဒီလိုနဲ့ ဖယ္ရီကားၾကီး စထြက္ေလေရာေပါ့။ တစ္လမ္းလံုးဆူညံေနေအာင္ တစ္ကားလံုးတတ္ညီလက္ညီ ေျပာတတ္ၾကတာ ကိုယ္တို. ေက်ာက္တံတားဖယ္ရီက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အက်င့္ေပါ့။ BE တန္းက အစ္ကိုအစ္မေတြကအစ၊ ကိုယ္တို.လို fresherေလးေတြအဆံုး ကားတစ္စီးလံုးကၽြတ္ကၽြတ္ညံလို.။ ယာဥ္ေမာင္းဦးေလးၾကီးက သီခ်င္းေတြဖြင့္၊ အတန္းၾကီးအစ္ကိုေတြက တြယ္စီး၊ တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္အိပ္ငိုက္တဲ့လူ ေခ်ာက္ခ်ေၾကး။ ေရွ.ဆံုးတန္းမွာထိုင္ျပီးမ်ား အိပ္ငိုက္မယ္မၾကံနဲ့၊ ကားဆရာရဲ့ ဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္တာနဲ့မိသြားမယ္။ ကိုယ္ေတာင္တစ္ခါခံဖူးပါ့့။ တစ္ခါတည္းလူပါလြင့္ထြက္ျပီး၊ ထမင္းဘူးေတြပါ ဖိတ္ကုန္တယ္။ အဲလိုျဖစ္လဲ စိတ္ေတာ့မဆိုးတတ္ၾကတာ ကိုယ္တို.ဖယ္ရီကလူေတြရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ဘဲတစ္၀ါး၀ါး တဟားဟားလုပ္လုပ္၊ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားေက်ာ္ျပီဆိုတာနဲ့ နဲနဲပ်င္းလာၾကျပီ။ ေက်ာင္းကနီးသလိုလို ျဖစ္လာျပီကိုး။ ဘုရားကုန္းနားလဲေရာက္ေရာ၊ တစ္ခ်ိဳးေက်ာင္းလစ္ခ်င္သူမ်ား ဆင္းၾကျပီေလ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲကို ဖယ္ရီစ၀င္ျပီဆိုတာနဲ့ ေက်ာင္းသားေရးရာကို အျပဴးအျပဲရွာၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းကားကဒ္စစ္သလားေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဖယ္ရီစီးခဟာ တစ္လမွ ၉၀၀က်ပ္ဘဲေပး၇တာပါ။ အဲဒီ၉၀၀ကို ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မေပးၾကပါဘူး။ ကိုယ္လဲ အပါအ၀င္ေပါ့။ အေမကေတာ့ လစဥ္မွန္မွန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေငြစာရင္းဌာနလက္ထဲကို မေရာက္ပါဘူး။ ဖယ္ရီကဒ္စစ္လို.ကေတာ့ ကားေပၚကဆင္းေျပးၾကျပီဘဲ။ အဲလိုေျပးရတာကိုက ေပ်ာ္စရာပါ။
မုခ္၀ကေနေက်ာင္းထဲကို ကားနဲ့၀င္ရင္မသိသာေပမယ့္ လမ္းေလ်ာက္၀င္ရင္ ေတာလမ္းေလးကေန ျဖတ္ရပါတယ္။ သီဟိုဌ္ေတာေပါ့။ အဲဒီေတာလမ္္းေလးမွာ ဖုန္ေတြထူ၊ ပိုးမႊားေကာင္ေလးေတြေပါ၊ လမ္းေလ်ာက္ရင္ေျခေထာက္ေတြ ညစ္ပတ္တတ္ေပမယ့္ အဲဒီလမ္းေလးကို ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တျမတ္တႏိုးအသံုးျပဳတတ္ၾကပါတယ္။ ေတာလမ္းေလးရဲ့ ေဘးမွာေတာ့ သီဟိုဌ္ေတာအုပ္ၾကီးေပါ့။ (အဲဒီေတာအုပ္ရဲ့ အဓိကကေတာ့ ဖဲရိုက္လို.အေကာင္းဆံုးေပါ့၊ ဆရာမၾကီးလိုက္ဖမ္းလဲ ပတ္ေျပးလို.ရတယ္ေလ)
ေတာလမ္းေလးကို ျဖတ္ျပီးအရင္ဆံုးေတြ.ရတာကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနပါ။
ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကေန ျဖတ္ျပီး၊ ေနာက္ကိုဆက္ေလ်ာက္ရင္ ကိုယ္တို.ရဲ့ electrical workshop ကိုေရာက္ျပီေပါ့။ တစ္ေန့တာသင္ခန္းစာေတြစတင္ဖို.အတြက္ time table ေတြထုတ္၊ ဘယ္အခန္းမွာ ဘယ္ဆရာမသင္မလဲၾကည့္ၾကေပါ့။
ကိုယ္တို. first year ေတြအတြက္ စာသင္ေဆာင္က C ေဆာင္မွာျဖစ္ျပီး၊ လက္ေတြ.ကေတာ့ workshop မွာဘဲ ေပါင္းလုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ျပီဆိုတာနဲ့ ကိုယ္ႏိုင္မယ့္ဆရာဆရာမေတြနာမည္ၾကည့္၊ ပိုင္ျပီဆိုလို.ကေတာ့ တစ္ေန့လံုးအတန္းမတတ္ဘဲ ေကာင္မေလးေတြနဲ့ ကန္တင္းပတ္ထိုင္ေတာ့တာပါဘဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက roll call ထူးေပးတာတစ္မ်ိဳး၊ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို အတင္း၈်ီက်ျပီး roll call အမွတ္ေပးခိုင္းတာတစ္မ်ိဳးနဲ့ ႏွစ္တိုင္းပံုမွန္ေအာင္လာပါတယ္။
စာေမးပြဲေျဖေတာ့လဲ တစ္သက္နဲ့တစ္ကိုယ္ စာက်က္ျပီးဘဲေျဖလာခဲ့တာေလ၊ GTC ေရာက္မွဘဲ ကူးခ်လိုက္ရတာဟာ လက္ေတြေတာင္ေညာင္းတယ္။ အဟဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္တာေတာင္ credit ပါတယ္ဗ်။ ကိုယ္တိုင္က်က္လဲ သူမ်ားေတြကကူးေနတာဆိုေတာ့ ထူးဘူးေလ၊ ကိုယ္လဲကူးတာေပါ့။ အမုန္းဘဲ
မိုးရာသီဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေက်ာက္တန္းကို တကူးတကသြားတတ္ၾကတယ္၊ ျပန္လာရင္ ရန္ကုန္ျမိဳ.၊ သန္လ်င္ျမိဳ.က ေၾကးအိုးဆိုင္တကာကို ပတ္စားတယ္။ ပါဒၾကီးမွာ ထန္းေရေသာက္ရတာကလဲ လြမ္းစရာေလးေတြျဖစ္လို.။ တစ္၀ဂူ၊ နတ္သၽွင္ေနာင္ဂူေတြကို ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ေလ်ာက္သြားၾကျပီး၊ သံုးေလးရက္ မအိပ္ႏိုင္၊မစားႏိုင္ေတြျဖစ္လို.။ (သရဲေၾကာက္လို.ေလ)
က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားကေတာ့ အားေနတိုင္း သြားတယ္။ ပါဒၾကီးဘုရားမွာ ေဗဒင္ေမးတာ ေဗဒင္ဆရာက တလြဲေတြေဟာလို.ဆိုျပီး၊ သူဖိနပ္တစ္ဖက္ဖြက္ပစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အတန္းမတတ္ခ်င္ရင္ ရြာထဲကိုသြားျပီး၊ ေလ်ာက္ေဆာ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဦးစီးျပီး စိုက္ထားတဲ့ယာခင္းထဲက သခြားသီးေတြခိုးစား၊ ဘူးသီးေတြ ဆြဲျဖဳတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အုန္းေတာမွာ ေကာင္မေလးနဲ့ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတယ္။ (သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဖြန္ေၾကာင္ေနတာလို. ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္) ေက်ာင္းအလာ ၾကြားခ်င္လြန္းလို.ယူလာရတဲ့ T Square ေတြနဲ့ ဘတ္စ္စကားတိုးစီးရင္ အျမဲဒုတ္ခေရာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းေဘးက ကန္စပ္မွာ ထန္းေရေသာက္ၾကရင္း၊ ေျမြေတြ.လို. ေျပးဖူးတယ္။ C ေဆာင္ကအခန္းထဲမွာ ကဲေနၾကတဲ့ အတြဲေတြကို ေခ်ာင္းၾကတယ္။ စာသင္ေနတုန္း အခန္းထဲကို လမ္းမွားျပီး ၀င္လာတတ္တဲ့ ႏြားၾကီးေတြ၊ သူတို.ေနရာကို ေက်ာင္းသားေတြကလာလုတယ္ဆိုျပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေခြးေလးေတြ။ မိုးတြင္းမွာ အျမဲေပၚတတ္တဲ့၊ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသာ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္ျပီး၊ လက္မေလာက္တုတ္တဲ့ တီေကာင္ၾကီးေတြ။ မိုးရြာခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ့အတူ မိုးခိုဖူးခဲ့တဲ့ Drawing ေဆာင္ အေပၚထပ္ေလး၊ ၀က္ျခံလို.ေခၚၾကတဲ့ စာသင္ေဆာင္မွာ အတန္းတက္ရတဲ့ IT ကမမၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေန့စဥ္ေန့တိုင္း ပန္းဆက္ဖူးတယ္။ အစ္ကိုၾကီးကန္တင္းမွာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူနဲ့ အာလူးေၾကာ္တူတူစားခဲ့ဖူးတယ္။ အားအားယားယားျဖစ္လာတဲ့ ရင္ထဲကစာစုေလးေတြကို ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္အျဖစ္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းနဲ့အေျပးျပိဳင္ရင္း ကန္တင္းအလယ္ေခါက္တည့္တည့္မွာ ေမွာက္ရက္လဲက်ဖူးတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က လူအစည္ဆံုးအခ်ိန္ေလ၊ ကိုယ္လဲက်ေတာ့ ကန္တင္းတစ္ခုလံုးက လက္ခုပ္တီးေပးၾကတယ္၊ အတူေျပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ထူမေပးတဲ့အျပင္ ရွက္လို.ဆိုျပီးထြက္ေျပးသြားေလရဲ့...) မိုးရြာတဲ့ရက္ေတြမွာ ထီးမေဆာင္းဘဲ လမ္းေလ်ာက္တာ ကိုယ္တို.အဖြဲ.ရဲ့ အမွတ္အသား။ ေယာက်ာ္းေလး၊ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ေလာက္ပါတဲ့ ကိုယ္တို.အဖဲြ.ဟာ အျမဲေပ်ာ္စရာေတြအျပည့္နဲ့ေပါ့။(အခုေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တကြဲစီ)
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဆန္ဆန္၀တ္ရတဲ့ အျပာနဲ့ အျဖဴယူနီေဖာင္းကို၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာနဲ့ တီရွပ္အျဖဴကိုဘဲ ၀တ္ျဖစ္တယ္။ ရင္ဖံုးအက်ီအျဖဴနဲ့ ထမီမ၀တ္လို. ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းမွာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတာေတြလဲ ဘယ္ႏွၾကိမ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးေန့ စတိတ္ရွိဳးပြဲမွာ စိုင္းစိုင္းခမ္းလွိဳင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာသီခ်င္းလဲဆိုေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြဖက္ျပီးငိုခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သီဟိုဌ္ပင္ေတြရွိတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးက ပညာေတြသင္ေပးလိုက္တယ္၊ လူ.ဘ၀မွာလမ္းတစ္ခုကို ပိုလြယ္ကူစြာေလ်ာက္ႏိုင္ဖို. လက္မွတ္တစ္ခုေပးခဲ့တယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္အစားထိုးလို.မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ အေပ်ာ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေဖာ္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အေမစိတ္ခ်မ္းသာဖို.အတြက္ ဘြဲ.၀တ္စံုနဲ့ ဓာတ္ပံုကို ရိုက္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ကိုယ္ေက်ာင္းေလးက သူမ်ားေတြရဲ့ ကံ့ေကာ္ေတာေလာက္မလွေပမယ့္၊ သီဟိုဌ္န့ံေလးကသင္းပါတယ္။ RIT လိုဂ်ီေဟာေဆာင္ မရွိေပမယ့္၊ ဖယ္ရီေလးရွိေတာ့ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္လို.ရတယ္ေလ။ ဂ်ပ္ဆင္မရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေရးရာနဲ့တင္လံုေလာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လွပတဲ့ အင္းလ်ားကန္မရွိေပမယ့္၊ ျမင္ကြင္းတဆံုး ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ စိမ္းလန္းေနတဲ့ စိုက္ခင္းေတြရွိတယ္ေလ။
ဘယ္ေလာက္ဘဲ ခ်ိဳ.တဲ့စြာ ရွင္သန္ေနပါေစ၊ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ေက်ာင္းကိုလြမ္းေနဆဲပါ။ အခြင့္အေရးရႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းထပ္တတ္ခ်င္ပါေသးတယ္........။