ဒီေန့(၃.၁၂.၀၈)အတြက္ ေရာဂါအသစ္

မနက္ ၆း၃၀ canteen ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ့ေစာင့္ေနတုန္း၊ မန္ေနဂ်ာ၀င္လာျပီး၊ guest floor မွာေရယိုေနလို. ေလွကားယူျပီးခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ့ဆိုလို. ထေျပးရတယ္။ ညဂ်ဴတီထြက္ခါနီးဆိုေတာ့၊ လူကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့ေပါ့။ ေရယိုတဲ့ကိစ ေျဖရွင္းလို.ျပီးေတာ့ ၇း၃၀ေနျပီ။ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း (အစ္မလိုခင္ရတဲ့သူ) ဂ်ဴတီ၀င္ခါနီးျပီဆိုေတာ့၊ canteen မွာထိုင္ရင္းေစာင့္ေပါ့။ သူ.အတြက္ ႏို.တစ္ခြက္ယူျပီး၊ ေဘးမွာေနရာဦး၊ ေရာက္တတ္ရာရာ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေတြစဥ္းစားရင္း ေစာင့္ေပါ့။ သူလဲလာေရာ မုန္.ယူတဲ့အတန္းမွာ ၾကာေနလို.၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ထၾကည့္ေတာ့ ေပါင္မုန္.ကင္ေနတာဗ်။ အာ..ေမ့တတ္လိုက္တဲ့ေခါင္း။ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေလ်ာက္စဥ္းစားေနတာနဲ့ သူစားေနက် ေပါင္မုန္.မီးကင္ အဆင္သင့္လုပ္ဖို. ေမ့သြားတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ စားၾကျပီး locker ေရာက္ေတာ့၊ ထပ္ေမ့ျပန္ျပီ။ မနက္တိုင္း အစ္မေတြယူနီေဖာင္းကို linen မွာသြားလဲေပးေနက်၊ ေမ့ျပီးမလဲလိုက္ရဘူး။ အရာရာကို ရွပ္ျပာျပာနဲ့ ေမ့တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးကလဲ ခုထိကိုမေပ်ာက္။
မနက္၉း၀၀ထိုးေတာ့ ဂ်ဴတီအျပီး ဖယ္ရီကို မွီေအာင္ေျပးေပါ့။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ့ ear phone နားမွာထည့္၊ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အေဆာင္ကိုျပန္။ အေဆာင္ေရွ.ကိုကားေရာက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူတူးနဲ့ ကားေပၚကအဆင္း၊ မိုးေတြဖြဲဖြဲေလးရြာေနတာ သတိထားမိတယ္။ (ဒီႏိုင္ငံမွာ မိုးလံုး၀မရြာဘူးေလ)။ အားပါး....လွလိုက္တာ။ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြ နဲနဲျပဴးသြားတယ္။ မ်က္လံုးေရွ.မွာ ကြယ္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြကို အလ်င္အျမန္သပ္တင္ပစ္လိုက္တယ္။ တရုတ္မေလးလား၊ ဖိလစ္ပိုင္မေလးလားေတာ့ မသိဘူး။ လွတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဘဲ။ ရင္ခုန္သံေတြ ခ်က္ခ်င္းျမန္လာတယ္။ ကဲ...ေရာဂါအသစ္စျပန္ျပီဗ်ိဳ.။