ႏိုင္ငံျခားက ေဆးရံု

December 18ရက္ မနက္ခင္း၆း၃၀ေလာက္မွာေပါ့၊ မနက္စာစားဖို. က်န္ေသးတဲ့အလုပ္တခ်ိဳ. လက္စျဖတ္ေနတုန္း၊ ရံုးခန္းထဲကဖုန္းသံျမည္လာတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ဖုန္းေကာက္ကိုင္ျပီး စကားေျပာတယ္။ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ car accident ျဖစ္တာတဲ့။ မနက္၆း၀၀ အေဆာင္ကထြက္လာတဲ့ကား၊ ဟိုတယ္နားအေရာက္မွာ ေမွာက္လို.တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သူေတြပါလဲ ေတြးရေတာ့တာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းထဲမွာသတိရလိုက္တာ ကိုယ့္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။ သူက ကိုယ့္အစ္မလိုခင္ရတဲ့သူ။ သူ.ဖုန္းကို ဆက္ေတာ့ ဖုန္းလံုး၀မကိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လဲေတာ္ေတာ္ပူသြားတယ္။ တျခားပါႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလွမ္းဆက္ေမးေတာ့ သူလက္က်ိဳးသြားတယ္လို. ေျပာၾကတယ္။ သူ.ေဘးနားမွရွိႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ျပီး၊ သူနဲ့စကားေျပာရေတာ့ အရမ္းနာက်င္ေနတဲ့ အသံနဲ့ " ညီမေလး ေဆးရံုလိုက္ခဲ့ေနာ္" တဲ့။ သူလဲဒါဘဲေျပာႏိုင္တယ္။ ကိုယ္လဲ ဂ်ဴတီမနက္၈း၀၀ ျပီးျပီးခ်င္း ေဆးရံုကို ေျပးတာေပါ့။
Welcome from Al Mafraq Hospital တဲ့၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ေဆးရံုကိုမ်ားၾကိဳဆိုေနေသးတယ္။ ကားတိုက္တာဆိုေတာ့လည္း Emergency Section ကိုေျပးရတာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အျပင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ဟိုတယ္ကလူေတြကို ေတြ.တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုေမးေတာ့ အေရးေပၚ အခန္းထဲမွာတဲ့။ အထဲ၀င္ဖို.ကလဲ Security ေတြက ခြင့္မျပဳဘူး။ ကိုယ္လဲၾကိဳးစားျပီးေျပာလိုက္တာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀င္ခြင့္ရသြားတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ေတြ.လိုက္ရတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အားငယ္ေနတဲ့၊ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္တို.၂ေယာက္စကားေတြေျပာၾကတယ္။ သူကေျပာတယ္၊ ေဆးရံုကေ၀းလြန္းလို.၊ Ambulance ကားလာဖို. နာရီ၀က္ေလာက္ accident ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ေစာင့္္ရတယ္တဲ့။ ကားလာေတာ့လဲ ေဆးရံုေရာက္ဖို. နာရီ၀က္ေလာက္ထပ္စီးရတယ္တဲ့။ လက္မွာလဲ လက္ေမာင္းကေန လက္ဖ်ံအထိ ဖန္ကြဲစေတြ အျပည့္။ ေသြးေတြနဲ့ေပါ့။ လက္က်ိဳးတာမဟုတ္လို.ေတာ္ေသးတာေပါ့။
သူမ်ားေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ျပန္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္သူငယ္ခ်င္း မျပန္ရေသးဘူး။ ကိုယ္တို.လဲ အေဆာင္ျပန္ခ်င္ၾကျပီေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေသခ်ာသိလိုက္ရတာက ေဆးရံုတတ္ရမယ္တဲ့။ ၂ေယာက္စလံုးေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားၾကတယ္။ ၂ရက္၃ရက္ပါတဲ့။ ေဆးရံုတတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေလးေတြေမးရရေတာ့တာေပါ့။ လူနာၾကည့္ခ်ိန္က မနက္၁၀း၀၀ကေန ည၁၀း၀၀ထိတဲ့။ ညေစာင့္အိပ္ဖို.ေမးေတာ့ အကုန္လံုးက On Duty ေတြ။ Special Nurse ငွားမယ္လုပ္ေတာ့၊ သူတို.ကေမးတယ္ "Special Nurse" ဆိုတာဘာလဲတဲ့။ သူတို.ဆီမွာ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ ညလဲေစာင့္စရာမလိုဘူးတဲ့။ တာ၀န္က် သူနာျပဳေတြက ေသေသခ်ာခ်ာျပဳစုေပးတယ္တဲ့။ ကိုယ့္မွာက ေမးမိတာေတာင္မွားေပါ့။ အဲလိုဟိုေမးဒီေမးနဲ့ လုပ္ေနတုန္း လူနာကလဲ နာလွျပီ။ သူလဲ နားခ်င္ျပီေပါ့ေလ။ အခန္းေမးေတာ့ ေစာင့္ဦးတဲ့။ ေစာင့္ဆိုလို. ေစာင့္လိုက္ရတာ ၁း၀၀ေလာက္ၾကာမယ္။ ျပီးမွ အခန္းရျပီဆိုျပီးေျပာတယ္။
ေဆးရံုခန္းေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ။ တစ္ခန္းလံုးအျဖဴေရာင္သုတ္ထားတယ္။ တစ္ေယာက္ခန္းေလး။ အနိမ့္အျမင့္ လိုသလိုAdjust လုပ္လို.ရတဲ့ ကုတင္ေလးတစ္လံုး၊ လူနာလာၾကည့္တဲ့သူထိုင္ဖို. ဆိုဖာခံုေလးတစ္ခံု(ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အိပ္ရာေပါ့)၊ တင္ခ်င္တာတင္ဖို. ဘီးတပ္စားပြဲေလး၂လံုး၊ အ၀တ္အစားထည့္ဖို.ထင္တယ္ ဘီရိုအရွည္ေလးတစ္လံုး။ Samsung Flat TV တစ္လံုးကေတာ့ လူတိုင္းသေဘာက်ၾကတာေပါ့။ ကဲ...အခန္းထဲေရာက္ျပီဆိုေတာ့လဲ ပစည္းေတြေန၇ာခ်ဖို.လုပ္ရတာေပါ့။ ခက္တာက အကုန္လံုးက Emergency ဆိုေတာ့ ဘာမွပါမလာဘူးေလ။ အဓိကက ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ အေႏြးထည္က မရွိတာ။ သူ.အေႏြးထည္ကလဲ ကားတိုက္တုန္းက စုတ္ျပတ္သြားလို. လႊင့္ပစ္ခဲ့ရျပီ။ ကုိယ္ကလဲ ပဲမ်ားျပီး အေႏြးထည္မ၀တ္ဘဲ T Shirt လက္ရွည္ေလးကိုဘဲ ၀တ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခၽြတ္ေပးခဲ့လို.မရ။
ဆရာ၀န္ေရာက္လာလို. ေရာဂါအေျခအေနေမးၾကည့္ေတာ့ စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ့ မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ ေျဖသြားတယ္။ သူနာျပဳလာလို. ေ၀ဒနာကို ညည္းတြားမိေတာ့ သူစိမ္းဆန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ့ ၾကည့္သြားတယ္။ ကိုယ္ေတာင္ အားငယ္သြားတာ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆို ေျပာစရာမရွိ။ ညေနေရာက္ေတာ့ အလုပ္သြားဖို.ျပင္ရတယ္။ ကိုယ္က Night Duty က်ေနတာေလ။ သူ.ကို ညေစာင့္အိပ္ဖို. မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ သူကေတာ့ စိတ္မပူေအာင္ေျပာျပီး အလုပ္သြားဖို.လႊတ္တယ္။ ညဂ်ဴတီက်တဲ့ သူနာျပဳကို ျပဳစုေပးဖို. မွာမလို. ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စူပုပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ့ ေသာက္ေဆးေပးျပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတယ္။ ေခၚေနတာေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို.။ အေဆာင္အေယာင္ေတြျပည့္စံုေပမယ့္ ကိုယ္တို.ႏိုင္ငံက ေဆးရံုေတြေလာက္ ေႏြးေထြးမွဳမရွိလိုက္တာ။ ေဆးရံုၾကီးကလွပါတယ္။ ကိုယ္တို.ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးနဲ့ အျပင္အဆင္ကေတာ့ တျခားစီပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ့ သူစိမ္းဆန္တဲ့အၾကည့္ေတြ၊ လူနာက bell တီးျပီး ေသေအာင္ေခၚလဲ မလာတာေတြ၊ ဘာေမးေမး ေျဖခ်င္မွေျဖ၊ ဂရုစိုက္မွဳမရွိတာေတြက ကိုယ္တို.ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲလိုမရွိပါဘူး။ ဆရာမေတြ အေျပာၾကမ္းလို. ေအာ္ခ်င္ေအာ္မယ္၊ သူတို.စိတ္ထဲမွာ ေစတနာအျပည့္နဲ့လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ စိတ္တိုျပီးဆူခ်င္ဆူမယ္၊ လူနာေမးသမွ်ကိုေတာ့ သူတို.သိသေလာက္ေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးရင္ရတာဘဲ ဆိုျပီးေတာ့ေတာ့မေျပာပါနဲ့၊ သူတို.ရဲ့ ၀မ္းစာကမွမေလာက္တာေလ။
၂ရက္၃ရက္ဆိုတဲ့ ေဆးရံုမွာ ဒီေန့ဆိုရင္ေတာ့ ၁၀ရက္တိတိၾကာသြားျပီ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ လက္ကိုလဲ ေပါင္ကအသားထုတ္ျပီး၊ လက္မွာျပန္ကပ္လိုက္ရတယ္။ ျမင္းျမီးနဲ့ခ်ဳပ္ရင္ ခ်ဳပ္ရိုးရာက်န္ခဲ့ျပီး၊ ရုပ္ဆိုးမွာစိုးလို.ဆိုျပီး၊ စတာပလာေတြနဲ့ စာရြက္ေတြခ်ဳပ္သလို ခ်ဳပ္ထားတာကို ရင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ျဖဳတ္ထုတ္ခဲ့ၾကျပီးျပီ။ စကားကို ခင္ခင္မင္မင္မေျပာတတ္တဲ့ ေဆးရံု၀န္ထမ္းေတြကိုလဲ ကိုယ္တို.၂ေယာက္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ခဲ့ျပီ။ ကို္ယ္လဲ မနက္ခင္း အလုပ္ျပီးတာနဲ့ ေဆးရံုတန္းသြား၊ ညဂ်ဴတီ၀င္ခါနီးမွ အိမ္ျပန္လာ။ ဒီလိုနဲ့ Christmas ေတာင္ ျပီးသြားခဲ့ေရာေပါ့။ နက္ဖန္ သို.မဟုတ္ သန္ဘက္ခါေတာ့ ေဆးရံုကဆင္းရေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းတို.လဲ ဆုေတာင္းေပးၾကေနာ္၊ ကိုယ္သူငယ္ခ်င္း ေဆးရံုက ျမန္ျမန္ဆင္းရပါေစလို.ေပါ့။